Acımak” tan aklımda kalan ve hiç unutmak istemediğim bir bölüm. “Merhamet iyi şeydir, ama iki çeşit merhamet vardır: Birisi gevşektir, hissidir; aslında bu, başkasının ıstırabı karşısında sizi kavrayan o acı heyecandan mümkün olduğu kadar çabuk kurtulmak için, kalbinizin gösterdiği sabırsızlıktan ibarettir. Acıma duygusu değildir hiçbir zaman. Bir yabancının çektiği acıya karşı ruhun, kendi içgüdüsüne uyarak, gösterdiği bir korunma hareketidir. Ötekisi, asıl makbul olanı ise hissi değil yaratıcı olan, ne istediğini bilen ve insan gücünün son haddine kadar ısrarla dayanmasını başaran merhamettir. İnsan ancak sonuna kadar gittiği, daha doğrusu sonuna kadar gitmek sabrını gösterdiği zamandır ki başkalarına yardımda bulunabilir. Ancak fedakârlığa katlanıldığı zaman, yalnız ve yalnız o zaman mümkündür bu.”